Lepkość jest określana ogólnie jako wewnętrzne tarcie płynu wynikające z przy­ciągania się cząstek, które przeciwstawiają się tendencji płynięcia i wyrażona jest w paskalosekundach (Pa s). Pomiar lepkości pozornej past bezołowiowych w funk­cji szybkości ścinania wykonuje się za pomocą wiskozymetrów z pompą spiralną Malcoma albo za pomocą wiskozymetrów obrotowych Brookfielda, wyposażonych w cylindry współosiowe, płytkę-stożek czy dwie wirujące płytki. Wiskozy metry z pompą spiralną są bardziej uniwersalne, ponieważ umożliwiają pomiar napręże­nia w zależności od szybkości ścinania w szerokim ich zakresie. Wiskozymetry ob­rotowe z cylindrami współosiowymi są przyrządami przeznaczonymi do niższego zakresu szybkości ścinania. Na wartość lepkości past lutowniczych wpływ ma przede wszystkim zawartość metalu w paście, ponieważ lepkość suspensji rośnie ze wzrostem ilości substancji w niej zdyspergowanej. Na wartość lepkości wpływ ma również rozmiar cząstek proszku, faza rozpro­szona o mniejszym rozmiarze cząstek daje bowiem suspensje o większej lep­kości, w wyniku fizycznej i chemicznej interakcji pomiędzy rozpuszczalnikiem a nośnikiem. Wreszcie, na lepkość może mieć wpływ kształt cząstek proszku, ze względu na zależne od kształtu wzajemne ułożenie (upakowanie) cząstek proszku względem siebie. Lepkość cieczy jest zależna od temperatury, tzn. lepkość spada wraz ze wzrostem temperatury. Z tego względu zwraca się uwagę, aby badanie lepkości i wcześniejsze kondycjonowanie próbek przebiegało w tej samej temperaturze, w której materiał ma być stosowany. Na ogół lepkość past mierzy się w 25°C. Pasty lutownicze po­winny być z powyższego względu nanoszone w stałych warunkach, niezależnie od ich typu. Nadmierny wzrost temperatury otoczenia może tak znacząco obniżyć lep­kość pasty, że spowoduje to wady lutowania.